Tuesday, February 12, 2013

ಪ್ರೇಮಿಗಳ ದಿನದ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ...

2007 ರಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಅಟೋನ್ಮೆಂಟ್  ಚಿತ್ರದ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಜೋ ರೈಟ್. ಆಸ್ಕರ್ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಗಳಿಸಿದ ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಕೈರಾ ನೈಟ್ಲಿ ಮತ್ತು ಚಂದನೆಯ ನಟ ಜೇಮ್ಸ್ ಮ್ಯಾಕ್ ಅವೇ ನಾಯಕ ನಾಯಕಿಯಾಗಿ ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರೀತಿ, ಯುದ್ಧ, ತ್ಯಾಗವನ್ನೂ ಹದವಾಗಿ ಬೆರೆಸಿದ ಚಿತ್ರವಿದು. ಚಿತ್ರದ ನಾಯಕಿ ದೊಡ್ಡ ಮನೆತನದವಳು. ಶ್ರೀಮಂತರು. ಆ ಮನೆಯ ಕೆಲಸದಾಳಿನ ಮಗ ನಾಯಕ. ಇಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೆ ಕಥೆಯನ್ನ ಮುಂದೆ ಊಹಿಸಿಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದರೆ ಕಣ್ಣಂಚಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹನಿ ಕಣ್ಣೀರು ಜಾರದಿದ್ದರೆ ಕೇಳಿ. ಸಿನೆಮಾದ ಚಿತ್ರಕಥೆ, ಅಲ್ಲಿನ ತಿರುವುಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೊಂದು ಪ್ರೇಮಲೋಕಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ನೋಡಿಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಲಂಟೈನ್ಸ್ ಡೆ ಯನ್ನು ಈ ಚಿತ್ರದೊಂದಿಗೆ ಆಚರಿಸಬಹುದು.
ಫೆಬ್ರುವರಿ ಹದಿನಾಲ್ಕು ವ್ಯಾಲೆಂಟೈನ್ಸ್ ಡೇ ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಅಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಯಾರೂ ಆಚರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತ್ರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದುಂಟು. ಅದೆಂದರೆ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸುವುದು. ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ್ದ ಸಂಕೇತಗಳನ್ನು ನಾವು ಕಂಡುಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ನಾವು ಯಾರ್ಯಾರು ಜೋಡಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಯಾರ್ಯಾರು ಒಂಟಿ ಎಂಬುದನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಕೆಂಪು ಅಥವಾ ಪಿಂಕ್ ಧರಿಸಿದರೆ ಈಗಾಗಲೇ ಅವರು ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದಾರೆಂದು, ಹಸಿರಾದರೆ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಬೀಳಲು ಸಿದ್ಧರಿದ್ದಾರೆಂದೂ ಬಿಳಿಯಾದರೆ ಸಿದ್ಧವಿಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದವು.ಅದ್ಯಾರು ಅದೇಗೆ ಈ ಎಲ್ಲಾ ನೀತಿ ನಿಯಮಗಳನ್ನೂ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಯ ಸಂಕೇತಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದ್ದರೋ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇದರರಿವಿಲ್ಲದ ತಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಅಮಾಯಕರು ಇದರಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡು ಪೇಚು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಯಾವುದಾದರೂ ಹುಡುಗಿ  ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣವಿದ್ದರಂತೂ ಮುಗಿದೇಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು..'ಇವ್ಳು ನೋಡಪ್ಪಾ ರೆಡಿ ಅವಳೇ..' ಎಂದು ಅವಳನ್ನು ಆಡಿಕೊಂಡು ನಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಪ್ರೇಮಿಗಳ ದಿನ, ಕಾಲೇಜು ಹೈಸ್ಕೂಲು ದಿನಗಳ ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮ ಎಂದರೆ ಎಂಥಹದ್ದೋ ಖುಷಿ. ಅದರ ನೆನಪೇ ಅಪ್ಯಾಯಾಮಾನ. ಆದರೆ ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರೇಮ ಕಥೆಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ದಿನ ಬಂದರೆ ಮೊದಲು ನೆನಪಾಗುವುದು ಇದೆ ಕಥೆ.
ಅದೊಂದು ದಿನ ನಮ್ಮ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಗೆಳೆಯ ನನಗೂ ಗೆಳೆಯನಾದ. ಅವನಾಗಲೇ ತನ್ನದೇ ಊರಿನ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಆತನೇನೋ ಪಿಯುಸಿಯಲ್ಲಿ ಡುಮ್ಕಿಯಾಗಿದ್ದನಾದರೂ ಆಕೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಅವಳ ಕಾಲೇಜಿನ ಮುಂದೆ ಹಾಜರಿರುತ್ತಿದ್ದವ ಅವಳಿಗೊಂದು ಸ್ಮೈಲ್ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆಕೆ ಮುಖ ಸಿಂಡರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಈತ ಡೋಂಟ್ ಕೇರ್ ಪಾಲಿಸಿಯವನು.ತನ್ನ ಕೆಲಸವಾಯಿತೆಂಬಂತೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಂದವನು ಆಕೆಯ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಯುವ ಮೊದಲೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹಾಜರಿದ್ದು ಅವಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ವರೆಗೂ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ, ಆಕೆ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಅದು ಹೊರಟ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲುಕೀಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳು ಯಾವ್ಯಾವ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಳು, ಅವಳ ಊರು ಯಾವುದು ಎನ್ನುವುದನೆಲ್ಲಾ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆಕೆ ಯಾವ ಹಬ್ಬದ ದಿನ ಯಾವರೀತಿ ಸಿಂಗರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು, ಯಾವ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಯಾವ ರೀತಿ ಇದ್ದಳು ಎಂಬುದರ ದಾಖಲೆ ಯಾವ ಫೋಟೂಕ್ಕಿಂತ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿತ್ತು.
ನನಗೆ ಪರಿಚಯವಾದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಒಮ್ಮುಖದ ಪ್ರೇಮಕಥೆ ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೆ ಪಿಚ್ಚೆನಿಸಿತ್ತು. ಎರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈತನ ಯಾವ ಸರ್ಕಸ್ಸಿಗೂ ಸ್ಪಂಧಿಸದ ಆಕೆಯೂ, ಅದಕ್ಕೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇಂದಲ್ಲಾ ನಾಳೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ ಎಂಬ ಆಶಾಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಚಾಚೂ ತಪ್ಪದೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಉದಾಸೀನ ತೋರಿಸದೆ ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಿರುವ ಈತನೂ ನನಗೆ ವಿಶೇಷ ಎನಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವನಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಂಬಿಕೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು. ಯಾವತ್ತಿದ್ದರೂ ಆಕೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾಳೆ ಎಂಬುದು. ಅದೇಗೆ ಎಂಬುದು ಆ ದೇವರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇನೋ? ಪ್ರತಿ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ, ವಿಶೇಷ ದಿನಕ್ಕೆ ಆಕೆಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಕೊಡುಗೆ ಇವನು ಕೊಟ್ಟರೆ ಆಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು 'ನಾನು ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುವುದಿಲ್ಲ..ನೀನು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ.' ಎಂದು ಹೇಳಿಹೊಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವನ ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಬೀಸಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇವನು ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ತಂದಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ನಾನೇನೋ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ 'ನಿನಗವಳು ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತಾಳೆ..ನಿನ್ನನ್ನ  ಪ್ರೀತಿಸದೆ ಬೇರಾರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸೋಕೆ ಸಾಧ್ಯ..' ಎಂಬರ್ಥದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿದರೆ ಸಾಕು ಅವನು ಹಿಗ್ಗೆ ಹೀರೆಕಾಯಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆವತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಪಾರ್ಟಿ ಖಚಿತವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವನು ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಪ್ರತಿ ಮಾತಿನಲ್ಲೂ ಅವಳೇ. ಕೇಳುವವರಿಗೆ ಬೋರ್ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ನನಗೆ ಒಬ್ಬ ಇಷ್ಟೊಂದು ಉತ್ಕಟವಾಗಿ ಹೇಗೆ ಪ್ರೀತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ ಅದೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೇಯಿಲ್ಲದೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಸುಮಾರು ದಿನವಾಯಿತು. ನಾವು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ನಾನಂತೂ ಅವನನ್ನು ಮರೆತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ . ಅವನೂ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನಮ್ಮ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಲಿನ ಕಡೆಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದೊಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅದೂ ಇದೂ ಮಾತಾಡುತ್ತ ಅವನ ವಿಷಯ ಬಂದಿತ್ತು. ಗೆಳೆಯ ಅವನ ಕಥೆಯನ್ನೂ ಪೂರ್ತಿ ಮಾಡಿದ್ದ. ನಾನು ವಿಷಣ್ಣನಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.
ಹೀಗೆ ದಿನಗಟ್ಟಲೆ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಅಲೆದವನಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಇದನ್ನು ಪಕ್ಕ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕೆನಿಸಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಫೆಬ್ರುವರಿ ಹದಿನಾಲ್ಕಕ್ಕೆ ಕಾದವನು ಆ ದಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿ ಒಳ್ಳೆಯ ದುಬಾರಿ ಕೊಡುಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಆಕೆಯ ಕಾಲೇಜು ಬಳಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ.ಅವಳನ್ನು ಬೇಟಿ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಪರಿಪರಿಯಾಗಿ ಪ್ರೇಮ ನಿವೇದನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಹೆದರಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಗೋಳಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಆಕೆ ಒಂದೇ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟು ಗಿಫ್ಟನ್ನು ಬೀಸಾಕಿ ಹೊರಟುಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಅವನಿಗನ್ನಿಸಿದ್ದು 'ಈಕೆ ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ..' ಎಂದು. ಬೇಸರಗೊಂಡವನು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಅವತ್ತೆಲ್ಲಾ ಆರಾಮವಾಗಿ ಮನೆಯವರ ಜೊತೆ ಕಳೆದಿದ್ದಾನೆ. ಗೆಳೆಯರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅಲ್ಲೂ ನಿರಾಶಾದಾಯಕ ಮಾತನ್ನಾಡಿಲ್ಲ.
ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿ ಡಾಕ್ಟರು ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಬರೆದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಮಾತ್ರೆಯ ಚೀಟಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಬೇರಾವುದೇ ರೀತಿಯ ತನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ  ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ. ಆ ಚೀಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿದ್ರೆಯ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಯಾವ ಮೆಡಿಕಲ್ಲಿನವರೂ ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚುಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಸುಮಾರು ಅಂಗಡಿಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅದೇ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಆನಂತರ ಊರಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಸಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಸಂಜೆಯವರೆಗೂ ನಡೆದವನು ಅಲ್ಲಿ ನಿದ್ರೆ ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ.
ಮಗ ಎರಡ್ಮೂರು ದಿನ ಕಳೆದರೂ ಮನೆಗೆ ಬರದಿದ್ದಾಗ ಮನೆಯವರು ಗಾಬರಿಯಾಗಿ ಹುಡುಕಾಟ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಗೆಳೆಯರೂ ಅಕೆಯ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ವಿಷಯ ಹೇಳಿದಾಗ ಗಾಬರಿಯಾದ ಆಕೆ 'ಅವನನ್ನು ಕರೆತನ್ನಿ ನಾನು ಅವನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತೇನೆ..' ಎಂದು ಗೋಳಾಡಿದ್ದಾಳೆ.
ಅಲ್ಲಿ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಹೆಣ ಸಿಕ್ಕಿದರೂ ಗುರುತು ಹಚ್ಚಲಾಗಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಶರ್ಟಿನ ಕಾಲರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಟೈಲರ್ ವಿಳಾಸ, ಮತ್ತು ಜೇಬಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಮಾತ್ರೆ ಚೀಟಿಯಿಂದ ಮನೆಯವರನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದು ಹೆಣ ತಲುಪಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಒಂದು ನವಿರಾಗಿ ಬದುಕು ರೂಪಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಒಬ್ಬನ ಬಳಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಆಕೆಯನ್ನು ಜೀವನವಿಡೀ ಕೊರಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಹೊಣೆ ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಯಾರನ್ನು?

2 comments: